Beste Vrienden van de Muziek
Wat een avond weer, gisteren! SongHa Choi met een dijk van een Shostakovich! Wat een violiste, wat een controle! Zenuwen van titanium moet je hebben om dit daar zo neer te zetten, wetende wie in de jury naar jou zit te luisteren. Haar ‘kippenvelfactor’ was tijdens de repetitie echter nog net iets groter, vandaar dat ik tijdens haar optreden een ietsiepietsie op mijn honger bleef zitten. Kippenvel is voor mij in zekere zin een beoordelingsfactor omdat het een fysieke reactie is waar je geen enkel vat op hebt. Anderzijds is het ook geen objectieve graadmeter omdat wellicht ook je persoonlijke mood van het moment een grote rol speelt.
De meningen over de Tchaikovsky van Julian Rhee zijn helemaal verdeeld: voor de één 24 karaat virtuositeit, voor de andere een circusachtige mix van Bugs Bunny en Road Runner (miep, miep, zoef…). Technisch in elk geval onwaarschijnlijk straf wat hij gisteren neerzette!
Ik zat enkele weken geleden achter een jurytafel met Kim Van den Brempt, de sympathieke nieuwe directeur van het Conservatorium in Leuven. Hij vertelde me (juryleden keuvelen veel onder elkaar) dat zijn gezin als gastgezin fungeert voor een van de kandidaten van de KEW en dat ‘hun kandidate’ toen op dat moment in de halve finale zat. We zijn intussen enkele weken verder en zie, vanavond doen we met Minami Yoshida het vioolconcerto Elgar! Kim vertelde dat het een enorme belevenis is om zo een kandidate enkele weken in huis te hebben en dat het hele gezin meeleeft met de voorbereidingen, het studeren, de stress, het contact met het thuisfront, de cultuurverschillen, de eerste keer frietjes met mayonaise, enzovoort. Exact een week geleden hebben Kim en zijn echtgenote Minami ‘afgeleverd’ in de Kapel en vanavond supporteren ze vanuit de zaal voor haar optreden en nemen ze Minami nadien terug mee naar hun huis. De gastgezinnen spelen een belangrijke, maar vrij onzichtbare rol in de KEW. Zaterdag, bij de proclamatie, krijgen alle kandidaten een bos bloemen, vaak uit de handen van hun gastheer of gastvrouw. Dat is dikwijls de enige keer dat die mensen in de spotlights treden. Kim Van den Brempt en zijn echtgenote Marine zitten vanavond even op de praatstoel bij Clara De Decker op Canvas.
Vanochtend hadden we de laatste generale repetitie. We knepen 15 seconden van de repetitie-tijd van Dmytro Udovychenko af om ‘Happy Birthday’ te spelen voor collega-trompettist Ward Opsteyn. Dat is een orkesttraditie die al decennialang bestaat en het gebeurt altijd zonder dat de dirigent ervan op de hoogte is. Dat leidt vaak tot grappige taferelen: een dirigent die met veel vertoon de 5de van Beethoven wil opzetten en het orkest dat in de plaats doodleuk ‘Happy Birthday’ begint te spelen 🙂
Onze Oekraïnse vriend Dmytro speelde vanochtend een erg aangrijpende versie van het Shostakovich-concerto. Mijn columns zijn te kort om heel veel te vertellen over de complexe, historische achtergrond van dit concerto. Enkele dagen geleden schreef ik al dat Dmytro me vertelde dat hij dit concerto koos omdat hij zo zijn onvrede wilde uiten over de huidige situatie, net zoals Shostakovich dat in illo tempore met die muziek deed tegenover het beleid van Stalin. Het is natuurlijk gevaarlijk om van de KEW een politieke arena te maken, maar je kunt niet ontkennen dat deze kandidaat de essentie van dit concerto het best snapt en aanvoelt van de 4 Shostakovich-finalisten. Dat maakt zijn interpretatie wellicht de meest authentieke en doorleefde van de 4. Voeg daarbij zijn gigantisch violistiek potentieel en u zult begrijpen waarom ook de finale van Dmytro een stip in uw agenda verdient, zaterdagavond.
Nu we het over de oorlog in Oekraïne hebben… Toen die uitbrak, ontvluchtte violiste Tania Koychurenko haar land, samen met haar mama en haar twee kindjes. Tania was in Kiev co-concertmeester van de Nationale Opera en speelt fantastisch viool. Ze bood haar diensten aan als freelanceviolist aan ons orkest en speelde in die hoedanigheid een aantal concerten mee, vaak bij de tweede violen. Hoewel dat nooit echt georganiseerd werd, ontstond er binnen het orkest een grote empathie voor de moeilijke situatie waarin ze zich bevindt. Tania heeft zich intussen volledig geassimileerd in ons land en onlangs won ze een auditie voor een vaste betrekking in het orkest van Opera Ballet Vlaanderen. Deze KEW is een van de laatste keren dat ze als freelancer in ons orkest meespeelt - dit keer bij de eerste violen - alvorens haar nieuwe functie in Opera Ballet Vlaanderen op te nemen. Ik wens Tania alle succes toe!
Op het einde van de ochtendrepetitie was het de beurt aan Joshua Brown, de Amerikaan die zo onwaarschijnlijk mooi Brahms speelt. Wat Joshua doet, is ontzettend smaakvol. Soms erg krachtig en viriel, op andere plaatsen dan weer gracieus en bijna aristocratisch. Wat een uitgebalanceerde musicus! Dat maakt dus een dubbele stip in uw agenda zaterdagavond 🙂
Het cliché wil dat de winnaar van de KEW op de laatste avond speelt. Er is dit jaar weer kans toe. Alhoewel… De top is zodanig breed (mogen we spreken van een nivellering naar boven toe?) dat ik wel 4 of 5 mogelijke winnaars zie. Crazy…
Morgen meer KEW-nieuws!
Bram