Beste Vrienden van de Muziek
The game is on! De Shostakovich van Elli Choi gisterenavond was een eerste absoluut hoogtepunt van de finaleweek. Hoe fenomenaal en formidabel de andere kandidaten ook al waren, dit had iets extra, een soort van surplus bovenop het al zo hoge niveau van de voorgaande finalisten. Gisteren ook de eerste staande ovatie van het publiek (“Staande ovulatie”, fluisteren we elkaar soms grappend toe als we de zaal zien rechtveren. Ach, die orkesthumor …). Op basis van wat ik hoorde tijdens de repetities de voorbije dagen, zal dit niet het enige hoogtepunt zijn, maar komen er nog een paar!
Elli Choi is een heel intuïtieve muzikante. Ze deed op het concert andere zaken en maakte andere keuzes dan op haar repetities. Ik vond, eerlijk gezegd, haar repetitie nog beter. Toen ging ze nog meer op zoek naar het sinistere en het morbide in de langzame delen van het concerto van Shostakovich. Benieuwd ook hoe de jury zal omgaan met het feit dat ze in de snelle delen niet superstabiel was, waardoor de zaak een paar keer wat uit elkaar dreigde te lopen.
Ook de Sibelius van Anna Im gisterenavond was supermooi. Ik beluisterde het stuk vanuit de ‘oreille de scène’ (prachtig woord is dat voor die kleine loges, links en rechts boven het podium) en was onder de indruk van wat ze deed. En ik was trots op het BNO, dat in de tussenspelen voor een adembenemende orkestklank zorgde.
Gisteren was ik toevallig getuige van een ontroerend tafereel. Anna Im, net terug uit een week quarantaine in de Kapel, Sibelius gespeeld, tv-interview met Clara De Decker gedaan en plots … stond haar mama voor haar neus, als verrassing helemaal uit Zuid-Korea overgevlogen! Ik hoef u niet te vetellen welk een emotioneel moment dat was.
Er is veel te doen over het feit dat het publiek zo vaak tussen de delen van een concerto applaudisseert. Dat behoort absoluut niet tot de geplogenheden en sommige diehard concertgangers en musici storen zich daar heel erg aan. Het zou de spanningsboog van een drie- of vierdelig concerto breken en bovendien zou het de solist uit zijn concentratie brengen. Voor mij bewijzen die ongewone applauzen dat er een nieuw publiek naar de KEW en naar onze concerten komt (mensen die de gewoontes nog niet kennen) en daar kunnen we toch alleen maar blij om zijn, niet?
Het concours begint nu serieus door te wegen voor orkest en dirigent. De donderdag en de vrijdag zijn traditioneel de moeilijkste dagen. De opeenstapeling van repetities, generales, concerten, korte nachten, verplaatsingen, et cetera laat zich langzamerhand voelen in lijf en leden. Deze ochtend hadden we alweer de generale repetitie voor morgenavond (vrijdag) met Kevin Zhu en Minami Yoshida.
De passage van Kevin Zhu deze ochtend noodzaakt me u te vragen om deze eerste kandidaat van vrijdagavond ook met stip in uw agenda te noteren. Kevin speelde namelijk een for-mi-da-be-le repetitie. Top in het plichtwerk en uiterst indrukwekkend in Shostakovich. Kevin Zhu speelt viool zoals Erling Haaland voetbalt: stevig, snel, groots, imponerend en onstuitbaar, maar ook speels en met tonnen overschot. Ik heb nog nooit in mijn leven iemand met zo een grote vioolklank gehoord. Alsof hij op 20 violen tegelijk speelt. En naast al dat geweld heeft hij ook oog voor details, gevoeligheden en subtiliteiten. Kevin ging vrij snel door het plichtwerk en kwam dan met een serieus aantal heel precieze verzoeken i.v.m. Shostakovich: in maat zoveel zus, in maat zoveel zo, maat zoveel een keer traag, balans in maat zoveel, enzovoort. Alsof hij zijn vorige repetitie had opgenomen (wat niet het geval was) en uitvoerig had beluisterd en geanalyseerd. Een ‘straf koppeke’ heeft deze jongeman!
Voor Minami Yoshida komt het een beetje ongelukkig uit om met haar Elgar na zo een turbo-Shostakovich te moeten aantreden. Minami deed deze repetitie wél uit het hoofd, in tegenstelling tot vorige zaterdag. Ze deed het heel goed, maar het verschil in klank (en klankcultuur) met Kevin viel toch wel op. In een ander concours, waar de extraterrestrials die hier in Brussel zijn, afwezig zouden zijn, zou ze ongetwijfeld helemaal bovenaan eindigen.
Vanavond kijk ik ernaar uit om Shostakovich te doen met SongHa Choi en Tchaikovsky met Julian Rhee. Deze KEW begint meer en meer te lijken op een overdadig dessertenbuffet waar je onmogelijk kunt beslissen welk lekkers je wel of niet op je bord zult leggen…
Morgen meer KEW-nieuws!
Bram