Beste Vrienden van de Muziek
Ik schrijf u kort, na de generale repetitie vandaag met de kandidaten voor dinsdagavond. Aangezien ik die avond (met twee keer Brahms) vrij heb, heb ik die repetitie niet gespeeld. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om mijn studenten les te geven. Zij hebben de komende weken hun bachelor- en masterrecitals, voor elk van hen een mini-KEW. Ook voor mij, als docent, zijn dat spannende gebeurtenissen. Ik slaag er na al die jaren nog altijd niet in om mezelf compleet los te koppelen van mijn studenten op zulke momenten van de waarheid. Soms zou ik het liefst samen met hen het examen-podium betreden :-). De band student-docent is iets heel bijzonder. Gedurende 5 jaar (ongeveer tussen het 18de en het 23ste levensjaar van de student) zijn er wekelijks individuele lessen en beleef je samen met de student hoogte- en dieptepunten, momenten van geluk en ongeluk en van evolutie en revolutie. Ik geef toe dat ik, bij het beluisteren van zo een eindexamen en na jarenlang met een student gewerkt te hebben, vaak met de krop in de keel (en als het goed gaat met heel veel fierheid!) achter de jurytafel zit te luisteren.
Van de repetitie deze voormiddag kon ik wel een stuk beluisteren en ik ving ook van mijn orkestcollega’s wat indrukken op.
Karen Su, de Amerikaanse die in ons land studeert, gebruikte erg veel tijd voor het plichtwerk: bijna een uur of 60 van de 100 beschikbare minuten. Ze speelde twee keer het stuk door en daarna volgden heel veel correcties. Het lijkt me een goed teken dat ze bezig is met afwerking en details. Wat ik hoorde van haar Brahms bevestigt mijn indruk van haar eerdere repetitie: ongelooflijk rijk vioolspel, dat lenigheid en kracht op een meesterlijke wijze combineert. Samen met Antony Hermus dient het orkest ontzettend op zijn qui-vive te zijn met haar, want ze gaat erg vrij met het tempo om. Vaak heeft ze de neiging om te versnellen, zeker in de snelle passages. Het zou wel eens kunnen dat de jury daar nogal aan tilt.
Let dinsdagavond tijdens die twee Brahmsen ook op het begin van het tweede deel, dat Brahms volledig aan de blazers van het orkest toeschrijft, met een hoofdrol voor de eerste hobo. De hobo schotelt de soloviool het thema voor van die langzame beweging. Die melodie is een mooi voorbeeld van hoe je op een instrument kunt ‘zingen’ zoals een zanger. Er is een stelling die zegt dat de meeste instrumenten ontstaan of uitgevonden zijn om de menselijke stem na te bootsen. Mijn collega Dimitri Baeteman zal die solo weer met verve spelen, zoals we dat van hem gewend zijn. Als eerste hoboïst kun je echter niet ontspannen en chill naar zo een avond met 2 keer Brahms toeleven. Succes Dimitri !
Onze Kazachse vriend Ruslan Talas gaf een gedegen lezing van het plichtwerk. Ik vind dat zijn klank wat draagkracht en présence mist in vergelijking met veel andere kandidaten. Dat kan ook weer te wijten zijn aan de viool die hij ter beschikking heeft. Zijn Brahms vandaag was, net als op zijn vorige repetitie, weer ontzettend degelijk. Misschien zijn alle tempi wat aan de trage en logge kant, maar de gustibus et coloribus non est disputandum…
Straks om 20.15 uur begint het allemaal echt. Ik zie dat zowel Canvas als Klara deze week interessante panelleden hebben uitgenodigd. Dat zal u wellicht beter kunnen volgen dan ik. Geniet van de KEW voor de buis, bij de radio, of wie weet, live in de zaal !
Ik weet nog niet of ik u vanavond na het concert nog schrijf of ik dat morgennamiddag na de generale repetitie doe. We zien wel!
Bram