Beste Vrienden van de Muziek
Ik schreef eergisteren na de repetitie met Dmitry Sin dat ik het gevoel had dat deze finalist zijn cartouches spaarde voor het concert. Welnu, die cartouches heeft hij op het concert niet kunnen afschieten. Erg jammer, want ik heb me laten vertellen dat deze man een schitterende eerste ronde en halve finale gespeeld heeft. En net zoals alle andere kandidaten heeft hij aan de voorbereiding van deze wedstrijd ongetwijfeld een aantal maanden of jaren van zijn leven besteed.
Een van de moeilijkste zaken in het vak van een musicus is het leren omgaan met minder goede resultaten of prestaties. En die hebben we allemaal wel eens. Niemand is onfeilbaar en iedereen blijft wel een keer aan een horde haperen of loopt met zijn kop tegen de muur. Omdat er in elke voorbereiding voor een concert, auditie, examen of wedstrijd zo eindeloos veel uren kruipen, kan de mentale tik na een slechte beurt soms danig groot zijn dat het moeilijk is om die achteraf te boven te komen. Af en toe krijg ik te maken met studenten die na een jaar hard werken toch een minder goed examen spelen en vervolgens compleet in zak en as verzeild geraken. Ga d’r maar aanstaan om de studietrein daarna terug op de rails te krijgen…
Sepp Herberger, de legendarische Duitse voetbalcoach, zei ooit: “Nach dem Spiel ist vor dem Spiel”, waarmee hij bedoelde dat er zich na elke match (ook na een nederlaag) een nieuwe wedstrijd aandient, met een nieuwe voorbereiding en nieuwe uitdagingen. Veel tijd om bij de pakken te blijven zitten, is er dus niet. De kunst bestaat er volgens mij in om in elke ontgoocheling of in elke negatieve ervaring toch iets positiefs te vinden, met andere woorden om het dieptepunt(je) te leren zien als de start van een nieuwe groeicurve. En dat kan door te vertrekken vanuit de analyse van wat er nu precies fout ging en wat daaraan te doen valt in de toekomst.
Dmitry Sin zal wellicht niet met een eerste prijs naar Parijs terugreizen, maar als hij in zijn reiskoffer een aantal incentives kan meenemen om in de toekomst nog beter te worden dan hij nu al is (en hij is al steengoed), dan zal deze KEW voor hem toch een positieve ervaring geweest zijn. Dat wens ik deze sympathieke man van harte toe.
Daarop voortbroderend, ben ik benieuwd of er zaken uit deze corona-KEW zullen meegenomen worden naar de toekomst. Ik hoor bijvoorbeeld links en rechts dat een finale met 6 finalisten i.p.v. 12 eigenlijk zo slecht nog niet is en een aantal voordelen heeft waar men vroeger nooit bij stilgestaan heeft. Stof om over na te denken …
Mensen vragen mij vaak hoe het er in zo een groot professioneel orkest aan toegaat op sociaal en intermenselijk vlak. Welnu, een orkest is een bijzondere sociale biotoop. Of eigenlijk net niet, want het is gewoon een microcosmos-doorslag van de maatschappij. De musici van het BNO komen uit de vier windstreken. Sommigen van hen hebben zich in het Brusselse gevestigd, anderen wonen in een uithoek van het land en pendelen met de trein naar de hoofdstad. Allemaal verschillende mensen, met verschillende achtergronden, elk met hun eigen karakters, meningen, visies en interesses. Tot zelfs Anderlecht-supporters toe :-). De meeste musici van het BNO hebben er een voltijds vastbenoemd statuut. De posities in het BNO zijn erg gegeerd en de concurrentie om erin te geraken is - mede door de internationalisering en globalisering - keihard. Er zijn in het orkest veel vriendschappen, sommige voor het leven, maar ook soms spanningen en meningsverschillen. Kortom, het leven zoals het is. Een wet blijft echter altijd gelden: eens het samenspelen start, trekt iedereen aan hetzelfde zeel. Het goed functioneren in een orkest heeft alles te maken met het nemen van heel grote individuele verantwoordelijkheden ten voordele van een collectief resultaat.
Deze ochtend was er geen repetitie. Het is het begin van een korte cooling-down voor het BNO. De dag begon voor mij met een vleugje hobostudie en zal vanmiddag wellicht bepaald worden door het zomerse zonnetje en mijn gazon dat al een tijdje geweldig floreert en ongeduldig wacht op mijn aandacht. Vanavond dan terug naar Bozar voor de laatste finaleavond, gevolgd door de proclamatie, zonder publiek, zonder die beruchte minutenlange oorverdovende ovaties die we in het verleden al zo vaak meegemaakt hebben. Het gejuich na een doelpunt in de finale van de Champions League is klein bier tegenover het lawaai dat het KEW-publiek kan maken als de winnaar bekendgemaakt wordt.
Voor Lut Van der Eycken, de bekende Klara-stem, wordt het een speciale avond: ze hangt haar koptelefoon aan de haak. Lut is al jaren onlosmakelijk verbonden aan Klara én aan de verslaggeving van deze wedstrijd. Ik had in het verleden de eer om een paar keer bij haar op de praatstoel te gaan zitten en dat waren altijd interessante ervaringen. Lut, van harte gefeliciteerd met je mooie loopbaan bij de VRT. We zullen je missen.
Ontzettend benieuwd wat Jonathan Fournel ons vanavond zal brengen en wat Gilles Ledure even daarna wereldkundig zal maken! Morgen schrijf ik u dan mijn afscheidsbrief…
Bram