Beste Vrienden van de Muziek
Gisterenavond was een prachtavond! Tomoki Sakata nam ons mee op een wonderbaarlijke reis door het Land van Brahms, langs adembenemende landschappen, benevelde meren en donkere wouden. No matter hoe hoog Tomoki zal eindigen na het Laatste Oordeel, ik wil deze pianist zeker nog horen in de toekomst!
Aangezien ik vrij heb voor Brahms en Prokofiev, kon ik voor het Brahms-concerto vanuit de zaal luisteren. Eigenlijk kan dat niet omwille van het strenge corona-protocol in Bozar, maar dankzij deze columns mocht ik bij de pers plaatsnemen. Ik was trots op het BNO dat een volle en somptueuze orkestklank produceerde. En de piano moest niet onder doen voor die grote orkestsound, want die klonk al even indrukwekkend. En dat is uiteraard de verdienste van Tomoki Sakata, maar ook van de kamperende pianostemmer Svetlo Siarov, die door insiders wordt beschouwd als dé absolute meester in het afstellen van piano’s.
Het orkest moest in de Brahms twee keer “springen” omdat Tomoki een volledige tel oversloeg. Het gebeurt wel eens dat een pianist een paar noten (of rusten) overslaat. In een solorecital passeert dat zonder veel erg, maar als je een concerto speelt, samen met tachtig andere musici, dan kan dat soms desastreuze gevolgen hebben. Gelukkig was Hugh Wolff alweer super-alert en kreeg hij heel het orkest in een vingerknip mee. Voor al uw dringende reparaties, één adres: BNO o.l.v. Hugh Wolff!
De mondmaskerplicht is voor Hugh Wolff een vervelende zaak. Een dirigent kan tijdens een concert enkel gebruik maken van zijn (arm-)bewegingen en vooral ook van zijn mimiek. En die mimiek wordt door dat mondmasker natuurlijk compleet gefnuikt. Wolff is dus de helft van zijn werkingsmiddelen kwijt. Vergelijk het met een keeper die slechts met één hand zijn doel mag verdedigen.
En nu we het toch weer over voetbal hebben: enkele collega’s stelden voor om voor alle orkestleden Club Brugge-sjaaltjes te voorzien en zodoende het orkest terug in zijn normale setting (zonder de plexischermen en zonder die dekselse 1,5 meter tussenruimte) op te stellen. Dit onder de motto’s “als het daar kan, moet het hier ook kunnen” en “ieder zijn uitlaatklep”. Het idee werd uiteraard snel afgevoerd. De KEW is nooit een Bastille voor rebellie en revolutie geweest en zal het ook nooit worden. Bijkomend probleem: het BNO telt enkele rabiate Anderlecht-supporters en die zouden nog liever gif innemen dan een Club Brugge-sjaaltje dragen :-) Supporteren voor Anderlecht, het gebeurt in de beste families…
Ik had daarnet een fijn gesprek met Wolfgang Heiremans, de muziekregisseur die ervoor zorgt dat de klank vanop het podium in Bozar tot bij u thuis in de huiskamer komt. Wolfgang was vroeger een uitstekend violist. Hij speelde 17 jaar in de Filharmonie (nu Antwerp Symphony Orchestra), maar moest door een spierblessure zijn carrière staken. Hij weet dus wel waarover hij praat. Toen ik gisteren de Brahms beluisterde vanuit de zaal, dan zou ik de klankbalans tussen piano en orkest als 50/50 bestempelen. Omdat het tenslotte om een pianoconcours gaat (en geen orkest-concours), wordt die balans voor u in de huiskamer wat bijgesteld tot laat ons zeggen ongeveer 75% piano en 25% orkest. Op die manier kan u de piano altijd goed horen en is er geen gevaar dat u in sommige passages de piano wel close in beeld krijgt, maar minder goed hoort. Om u een idee te geven: vanop mijn stoel op het podium hoor ik 25% piano en 75% orkest, en als beide tegelijk à fond la caisse spelen, 0% piano en 100% orkest. Dat gebeurt af en toe wel bij pianoconcerto’s (de piano-klep, waar ik het al over had, u weet wel) maar door de afstand gebeurt dat nu vaker.
We repeteerden zonet met Sergei Redkin. Hij maakte erg korte metten met le Jardin Féérique; in 21 minuten was de klus geklaard. Hij was de eerste kandidaat die zelfs nog wat tijd over had op het einde van zijn repetitie, ondanks de lange duur van zijn keuzeconcerto. Zijn versie van het verplicht werk was een revelatie voor mij. Let er morgen op hoe hij aan elk nootje en elk loopje een expressieve betekenis geeft. Redkin slaagt er als geen ander in het verhaal dat achter de noten verborgen zit, te vertellen! Ook zijn Rach Three was een beklijvende belevenis. Razendsnel, dat wel. Ook de tragere passages speelde hij met een zekere zin voor drive en vooruitgang. Zijn passage morgenavond wordt een van de niet te missen momenten van deze KEW.
Vanavond evenmin te missen: Keigo Mukawa met Prokofiev, en morgen meer KEW-nieuws!
Bram