Beste Vrienden van de Muziek
De zaai-, maai-, wied- en snoeiwerken in de “Jardin Féérique” (met tweemaal é, heb ik intussen geleerd) schieten goed op! Er is zelfs voorsprong op het schema. Dirigent Hugh Wolff had dit weekend contact met de componist om nog een aantal onduidelijkheden in de partituur op te klaren en die werden vandaag allemaal op punt gezet.
We maakten zonet van het stuk twee opnames die de kandidaten moeten helpen om het werk in te studeren. Eentje met Jan Michiels aan de piano en ook een opname zonder piano. undefined
De opname met Jan moet de kandidaten een idee geven van het stuk in zijn totaliteit. Alle musici ter wereld baseren zich tijdens het instudeerproces op bestaande opnames, ook die musici die in persbabbels beweren dat ze dat niet doen :-) Een opname beluisteren helpt om het stuk waar je aan werkt beter te begrijpen en om de ‘traditie’ die bij de uitvoering hoort te leren kennen (wat in het geval van een nieuwe compositie uiteraard niet van toepassing is). Het nadeel van dat beluisteren is natuurlijk dat je al direct in een bepaalde interpretatierichting wordt geduwd. (Dat gebeurt vaak onbewust, of je dat nu wilt of niet). Idealiter kun je na het beluisteren volledig afstand nemen en de partituur onbevangen benaderen, om zodoende een compleet eigen visie te ontwikkelen. undefined
De opname zonder piano moet dienen als een soort KEW-karaoke voor de finalisten. Op die manier kunnen ze tijdens hun studiequarantaine het samenspel met het orkest instuderen. En dat is op het vlak van timing nooit evident bij een hedendaagse partituur.
Dé hamvraag bij het verplicht werk is natuurlijk of deze muziek na de KEW zijn weg zal vinden naar het concertpodium en deel zal gaan uitmaken van het repertoire. Dat is slechts met een aantal verplichte werken (waaronder het wondermooie Rotations (1987) en Zodiac (1993) van de onvolprezen Piet Swerts) uit de KEW-geschiedenis gebeurd. Het is te vroeg om daar in het geval van “D’un Jardin Féérique” al iets over te zeggen. Ook aan u om te oordelen volgende week!
Sinds zaterdagavond kennen we de zes finalisten en dus ook de keuze-concerto’s voor volgende week: twee keer Rachmaninov 3, twee keer Brahms 2, één keer Tchaikovsky en één keer Prokofiev 2.
De tweede helft van de repetitie vandaag werd besteed aan een van die keuzeconcerto’s: het 3de Piano Concerto van Rachmaninov, nog altijd zonder solist. Het orkest kent dit werk eigenlijk door en door (want het werd in het verleden al ontelbare keren gespeeld tijdens de KEW-finales), maar toch is het goed om hier en daar nog wat onkruid te wieden alvorens onze Russische finalisten Sergei Redkin en Dmitry Sin in deze tuin los te laten.
Rachmaninov wordt af en toe weggezet als ‘Hollywoodiaans’. Men vergeet daarbij natuurlijk dat veel Hollywood-componisten de mosterd bij hem gehaald hebben en niet omgekeerd.
Er gelden tijdens deze KEW draconische covid-maatregelen. En dat is natuurlijk te begrijpen: het zal maar gebeuren dat er zich een corona-uitbraak voordoet onder de kandidaten, in het BNO of onder de juryleden. Dat zou voor de organisatie een ramp zijn
Dat die coronamaatregelen het orkestspel bemoeilijken, is ontegensprekelijk. Anderhalve meter afstand binnen het orkest en de plexi-schermen op het podium maken een exacte timing lastig en de ventilatietocht zorgt vaak voor problemen aan onze instrumenten. Bovendien is spelen voor een lege zaal niet meteen het opwindendste in een muzikantenbestaan. Maar ik weiger al die zaken te dramatiseren. Dat zou onrechtvaardig zijn tegenover de vele mensen die echt lijden (fysisch, mentaal of financieel) onder deze corona-crisis. Ik ben blij dat ik mooie muziek mag en kan blijven maken, ook al is het niet in ideale omstandigheden. De coronacrisis heeft mij doen inzien dat niets eeuwig is en dat veel zaken die ik als evident beschouwde (de muziek, mijn beroep, concerten, publiek, enz.) dat eigenlijk niet zijn. Ik zal dat alles in de toekomst innig (blijven) koesteren, eens ‘het normale’ terug is…
Morgen meer KEW-nieuws!
Bram